دورهمی کار و تلاش زنان کلنجین در مرداد ماه

«کلنجین وطن من» مرداد ماه در زمان های نه چندان دور، ماه کار و تلاش برای زنان کلنجین بود. پس از آنکه مردان سخت کوش کلنجین محصولات کشاورزی را برداشت می کردند، کار مادر خانواده آغاز می شد. این کارها با شستن محصولات از جمله گندم(برای آسیاب کردن)، نخود سیاه(برای درست کردن لپه) و... شروع می شد.  با تمیز کردن و شستن گندم ها، مقداری از آن را برای درست کردن یارمه(بلغور) در دیگی که روی یک اجاق گلی(کوره) و با آتشی از چوب قرار داشت ریخته می شد و منتظر پخته شدن آن می شدن، بعد از پخته شدن طبق سنت دیرینه یه کاسه از آن را بین همسایه ها توزیع می کردند. چند روزی برای خشک شدن بالای پشت بام پهن می کردند و معمولا کودکان نگهبانی از آن بر عهده داشتند. پس از خشک گندم ها و جمع آوری آن، با دعوت از زنان همسایه و فامیل  از صبح زود کار درست کردن یارمه  با آسیاب دستی(دس ساز) شروع می شد. و با صدای دلنشینی که داشت، کسی که از کوچه عبور می کرد متوجه کار و تلاش زنان در آن خانواده می شد. در همین جا یادی کنیم از مرحوم استاد حسن دمیرچی که استاد بزرگ آسیاب های دستی و آبی منطقه بودند.

مابقی گندم ها که در گونی های نخی و پلاستیکی جمع آوری می شد را با الاغ به آسیاب حاج ابوالفضل که در محله پایین روستا قرار داشت و وقتی شروع بکار می کرد صدای آن کیلومتر ها دورتر شنیده می شد و یا به آسیاب حاج قاسم دمیرچی که در محله سره قرار داشت و از نوع جدید آن بود و با یک تسمه مخصوص به تراکتور  متصل می شد کار می کرد، برده می شد. برخی مواقع هم کسانی که با حاج قاسم قرابت نزدیکی داشتند، حاج قاسم تراکتور و آسیاب را به منزل آنان می برد، مثل آقای اصغر دمیرچی(استاد حسن)، پس از آنکه که گندم های آرد شده به منزل منتقل می شد مقداری از آن، برای درست کردن رشته آشی در دستور کار خانم خانواده قرار می گرفت. در آن زمان خبری از فروش انواع رشته و بلغور و... در آبگرم نبود و کسانی که از شهر به روستا می آمدند مایحتاج خود را از روستا تامین می کردند و منبع درآمدی برای اهالی محسوب می شد. امروزه دیگر خبری از درست کردن یارمه و رشته آشی در روستا نیست، متاسفانه اهالی هم مایحتاج خود را از آبگرم تهیه می کنند.   

فرایند کار  رشته آشی با درست کردن خمیر که شب قبل  با همکاری چند نفر از خانم های همسایه ها شروع می شد. صبح زود فردا  با حضور  مجدد همسایه ها و با آمدن چرخکار شروع می شد. در این مرحله عده ای چونه درست می کردند و چند نفری هم چونه ها را برای چرخکار آماده می کردند. با شروع کار چرخکار چند نفری هم رشته ها را در طنابی که قبلاً آماده شده بود پهن می کردند و در حین پهن کردن رشته های چرخ شده ممکن بود بود رشته ها پاره شده و زمین بریزد، این مرحله از سخت ترین مراحل کار بود و نفراتی انتخاب می شدند که کار بلد بودند یا به قول امروزی ها اوستای کار باشند (جا دارد از خانم کلثوم باجی و سادات خانم مادر شهید صادق دمرچلی  به عنوان چرخکار کار این حرفه در روستا یاد کنیم).  بعد از آنکه که رشته ها خشک شدن، مرحله سرخ کردن رشته ها فرا می رسد، این مرحله با درست کردن اجاق(کوره) مخصوص که ساج روی آن قرار می گرفت،  رشته ها روی ساج ریخته می شد و سرخ کردن رشته ها شروع می شد.

انتخاب این دو کار پر زحمت از آن جهت اهمیت داشت که انجام این کار برای خیلی از خانم های کلنجین دارای خاطرات زیادی است  و به  نوعی یه دور همی از نوع کار و تلاش بود.